ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ
ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ-->

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Μια θεατρική παράσταση

Σήμερα τo σχολείο μας παρακολούθησε το μαγικό ταξίδι της «Μόμο: Μία ιστορία για το χρόνο» της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη που βασίζεται στη Μόμο του Μίχαελ Έντε στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων της Πάτρας.
Η ιστορία που παρακολουθήσαμε:
Η Μόμο το παιδί με τη μεγάλη φαντασία και το σπουδαίο χάρισμα να ακούει, καταφεύγει στα ερείπια ενός αρχαίου θεάτρου μιας μικρής πόλης, με καλούς και αυθεντικούς ανθρώπους, οι οποίοι δίνουν αξία στα μικρά, σημαντικά πράγματα της ζωής. Ώσπου μια μέρα συμβαίνει κάτι αναπάντεχο: Ένας Γκρίζος κύριος από τη Χρονοτράπεζα προτείνει την εξοικονόμηση χρόνου και όλα αλλάζουν και τρέχουν…Θα καταφέρει η Μόμο να φέρει πίσω το χαμένο χρόνο στους ανθρώπους? Θα καταλάβουν τα παιδιάότι ο χρόνος που κυλά, είναι ο μεγαλύτερος πλούτος, είναι η ζωή και η ζωή κατοικεί στην καρδιά?

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Kυκλοφορώ με ασφάλεια (Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας "Πάνος Μυλωνάς")

Από την επίσκεψη στο σχολείο μας της ομάδας του Ινστιτούτου Οδικής Ασφάλειας "Πάνος Μυλωνάς".
Το Ι.Ο.ΑΣ. «Πάνος Μυλωνάς» καλωσορίζει μια ακόμη σχολική χρονιά, μεριμνώντας για την ασφάλεια των μαθητών, μέσω των ειδικά μελετημένων προγραμμάτων εκπαίδευσης, τα οποία πραγματοποιούνται υπό την έγκριση του Υπουργείου Πολιτισμού, Παιδείας &Θρησκευμάτων και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (Ι.Ε.Π.). To πρόγραμμα «Κυκλοφορώ με ασφάλεια» που συμμετείχαν οι μαθητές της Γ΄ και Δ΄τάξης του σχολείου μας, απευθύνεται σε μαθητές της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, προκειμένου να εξοικειωθούν με τους τρόπους που πεζοί, οδηγοί και συνεπιβάτες μπορούν να παραμένουν ασφαλείς, κυκλοφορώντας στο δρόμο.  Το πρόγραμμα αυτό ξεκίνησε το 2008 με την υποστήριξη της Αττικής Οδού.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Υλικό για την Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού (20 Νοεμβρίου)



















Σύμφωνα με τη σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού η στοιχειώδης εκπαίδευση είναι υποχρεωτική και δωρεάν για όλα τα παιδιά, ενώ το κράτος πρέπει να λαμβάνει όλα τα μέτρα, ώστε να ενθαρρύνεται η τακτική σχολική φοίτηση και η μείωση του ποσοστού εγκατάλειψης των σχολικών σπουδών.
Σε παγκόσμιο επίπεδο τα δικαιώματα του παιδιού εξακολουθούν να απέχουν πολύ από το να γίνουν σεβαστά ενώ θεμελιώδεις ανάγκες του παιδιού εξακολουθούν να μην ικανοποιούνται, όπως το δικαίωμα να έχει κατάλληλη τροφή, βασική ιατρική περίθαλψη ή εκπαίδευση. Εξάλλου, πολλά παιδιά υποχρεώνονται σε καταναγκαστική εργασία, είναι θύματα της εμπορίας ανθρώπων ή στρατεύονται ως παιδιά-στρατιώτες σε ένοπλες συγκρούσεις. Συνεχίζεται η εμπορία παιδιών, η παιδική πορνογραφία στο Διαδίκτυο, καθώς και η χορήγηση σε παιδιά φαρμάκων που δεν υπέστησαν προηγούμενες ειδικές δοκιμές.
Η Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού (20 Νοεμβρίου), επέτειος της υιοθέτησης της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο όπου διοργανώνονται εκδηλώσεις και καμπάνιες με στόχο την ευαισθητοποίηση απέναντι σε κάθε μορφή βίας κατά των παιδιών - ορατή και αόρατη - και την ανάληψη δράσεων ώστε να μπει ένα τέλος στο απαράδεκτο αυτό φαινόμενο.
Στους παρακάτω συνδέσμους μπορείτε να δείτε προτεινόμενα βίντεο για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Δικαιωμάτων του Παιδιού που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού- Καμπάνια Νοεμβρίου 2014 - "Υπερασπίζοντας τα δικαιώματά μου, διεκδικώ την παιδική μου ηλικία.

Η ιστορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ένα εκπαιδευτικό φιλμ που παρουσιάζει με συντομία τους σημαντικούς σταθμούς στην ιστορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Ιδιαίτερα κατάλληλο για μαθητές και φοιτητές.
UNICEFCartoons για τα δικαιώματα των παιδιών

UNICEF - Τα Δικαιώματα του Παιδιού

UNICEF: H Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού

Βίντεο - Το δικαίωμα του παιδιού στο παιχνίδι https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=5tjRPWPhIfA

Βαγγέλης Ηλιόπουλος - Η φιλαναγνωσία και τα δικαιώματα του μικρού αναγνώστη

https://www.youtube.com/watch?v=4TGnJFVKePs

Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα δικαιώματα και η προστασία των επιβατών Όλοι λατρεύουμε τις διακοπές, ειδικά τις διακοπές διαρκείας! Όμως η άφιξη στον προορισμό μας και η επιστροφή μας μπορεί να αποδειχτούν εφιάλτης.
Ο Blink μαθαίνει τι μπορούμε να κάνουμε όταν όλα πάνε στραβά.
Ευρωπαϊκή Ένωση. Ετικέτες τροφίμων. Λένε ότι είμαστε αυτό που τρώμε, αλλά πώς μπορούμε να ξέρουμε τι βάζουμε στο σώμα μας όταν επιλέγουμε την τροφή μας;

Τηλεοπτικό σποτ Συνηγόρου του Παιδιού

Παιχνίδι – Μάθε τα δικαιώματα σου
Παραμύθι: Ευγένιος Τριβιζάς – Όλοι Γεννιόμαστε Ελεύθεροι
Τα Γυαλιά της Διαφορετικότητας – Πρόγραμμα «Είμαστε όλοι Πολίτες»

Γιώργος Μόσχος (Συνήγορος του Παιδιού): «Πώς υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των παιδιών»

Πηγή: Ηλεκτρονική σελίδα του 53ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

"Εδώ Πολυτεχνείο"

Tην Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015 στις 10.00 π.μ.η Ε΄τάξη του σχολείου μας, έχει αναλάβει την εορταστική εκδήλωση για την γιορτή του "Πολυτεχνείου". Η εκδήλωση θα διαρκέσει περίπου μιάμιση ώρα και οι μαθητές με την επίβλεψη των συνοδών τους θα αποχωρήσουν γύρω στις 11.30. Το ολοήμερο δεν θα λειτουργήσει.

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

«Τα αόρατα παιδιά…» Ένας εκπαιδευτικός εξομολογείται


 Ας μην το ξεχνάμε αυτό, εμείς οι εκπαιδευτικοί, όταν κάποια παιδιά μας σπάνε τα νεύρα, όταν κάνουν φασαρία, όταν δεν μας προσέχουν, όταν δεν έχουν πρόοδο, όταν γενικά μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Λίγη προσοχή ζητάνε και συνήθως αντί να τους τη δώσουμε, τους τη στερούμε ως τιμωρία. Τουλάχιστον ας τους μάθουμε να ζητάνε την προσοχή με πιο όμορφο τρόπο. Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία δεν είναι να αγαπάμε κάποια παιδιά που είναι έτσι και αλλιώς αξιαγάπητα αλλά εκείνα που δεν έχουν αυτή τη λάμψη. Τότε είναι πολύ πιθανό αυτά τα παιδιά να μας εκπλήξουν με τη μεταμόρφωσή τους και με την ανταπόδοση της αγάπης που τους δείξαμε.
Τα αόρατα παιδιά
Είναι αυτά τα παιδιά που οι δάσκαλοι και καθηγητές μαθαίνουν τελευταίο το όνομά τους. Και όταν περάσει ο καιρός, πρώτο το ξεχνάνε. Αυτά που νιώθουν αγωνία κάθε φορά που για να παιχτεί ένας αγώνας χωρίζονται ομάδες. Μην τυχόν και περισσέψουν. Λαχταρούν έστω και προτελευταία οι αρχηγοί να τα διαλέξουν. Στις εκδρομές, όταν όλοι κανονίζουν με ποιον θα καθίσουν στο λεωφορείο ή με ποιους θα μοιραστούν το δωμάτιο, αυτά περιμένουν να δούνε πού περισσεύουν θέσεις. Στις φωτογραφίες του τμήματος θα τα βρείτε στις άκρες να ακουμπάνε την κορνίζα. Τα πιο τυχερά από αυτά έχουν ένα φίλο αλλά και αυτός είναι τόσο ίδιος που τους θυμίζει τη διαφορά τους από όλους τους άλλους.
Δεν σηκώνουν ποτέ το χέρι στο μάθημα και άμα τους ρωτήσει ο δάσκαλος μπλοκάρουν και περιμένουν με αγωνία πότε θα φύγουν από το προσκήνιο, πότε ο προβολέας του δασκάλου θα πέσει αλλού. Τα βλέμματα είναι χαμηλωμένα, τα χαμόγελα τρεμουλιαστά και οι κινήσεις αργές, λίγες. Λαχταρούν για λίγο θάρρος, για λίγη αποδοχή από την ομάδα. Η μισή καλή κουβέντα είναι για εκείνα εκτυφλωτικός ήλιος που τα ζεσταίνει για ώρες. Νιώθουν ότι όλοι τα βλέπουν, ότι βλέπουν τη μοναξιά τους. Ότι κανείς δεν τα θέλει. Και ότι δεν αξίζουν για να τα θέλει κανείς. Για τους δάσκαλους συνήθως είναι σαν εκείνες τις λευκές σελίδες που κατά λάθος δεν έχουν εκτυπωθεί σε ένα βιβλίο, που τις περνάμε γρήγορα γρήγορα, για να πάμε στις επόμενες. Και όμως, πάνω σε αυτές τις λευκές σελίδες θα μπορούσαμε να ζωγραφίσουμε και έτσι να ομορφύνουμε όλο το βιβλίο.
Αυτά τα παιδιά, να μην το ξεχνάμε, διψάνε για προσοχή και αγάπη και είναι έτοιμα να τη ρουφήξουν με ορμή, άμα τους τη δώσουμε. Εκτιμάνε πιο πολύ την αποδοχή μας, την καλή μας κουβέντα, τη φροντίδα μας και ανταποδίδουν στο πολλαπλάσιο ό,τι τους προσφέρουμε. Ας εκμεταλλευτούμε αυτή τους τη δίψα. Όποιοι από εμάς θέλουμε να δούμε ένα θαύμα, δεν έχουμε παρά να ασχοληθούμε με την καρδιά μας με αυτά τα παιδιά. Δεν θα πιστεύουμε στα μάτια μας με τη μεταμόρφωσή τους. Και αν στην αρχή τα παιδιά αυτά αντιστέκονται, ας τα τραβήξουμε προς το μέρος μας με τρόπο, ας τα ταράξουμε στα καλά λόγια, στα μπράβο.
Στο αμυντικά τους «όχι» εμείς να ακούμε το «τραβάτε με και ας κλαίω». Αυτά τα παιδιά που φαίνεται ότι απεχθάνονται να βρίσκονται στο επίκεντρο αλλά που κατά βάθος αυτό είναι που θέλουν. Που αυτή η επίμονη σιωπή τους βγάζει εκκωφαντική κραυγή: «Είμαι και εγώ εδώ. Μη με ξεχνάτε!!!». Τα παιδιά των πίσω θρανίων: Είναι κάποια άλλα παιδιά που κάθονται στα πίσω τα θρανία. Όσο πιο μακριά από τον πίνακα γίνεται. Και που προτιμούν να μην έχουν κανέναν πίσω από την πλάτη τους. Και κανέναν πάνω από το κεφάλι τους. Άλλοι τους λένε φασαριόζους, άλλοι τους λένε ταραξίες και άλλοι πάλι απλά ζωηρούς.
 Η βολική λύση για τους διδάσκοντες είναι η διάγνωση και η ταμπέλα: υπερκινητικά, με διάσπαση προσοχής, παρορμητικά. Τότε η ευθύνη παύει να βαραίνει αφού είναι θέμα ειδικού. Και όμως. Η προσοχή στο μάθημα είναι βάσανο για αυτά, τιμωρία. Μιλάνε μεταξύ τους, δεν έχουν ησυχία και προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή με έντονο τρόπο. Είναι πειραχτήρια, είναι ζιζάνια, είναι αεικίνητα. Και δεν τους αρέσει η ησυχία. Σαν να τα φοβίζει η σιωπή. Η αλλαγή θέσης, οι ωριαίες αποβολές, οι συνεχείς παρατηρήσεις των δασκάλων, οι κλήσεις των γονέων τους και οι τιμωρίες δεν τα τρομάζουν. Ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη άλλωστε. Είναι ο πονοκέφαλος των μεγάλων, ένας γρίφος χωρίς λύση. Είναι όμως παιδιά. Όχι, αυτά εδώ, «αόρατα» δεν τα λες. Τουναντίον, ετούτα εδώ «βγάζουν μάτι».
 Και αν τα αόρατα βγαίνουν μόνα τους από τον κύκλο της τάξης, αυτά εδώ συνήθως τα πετάει έξω το ίδιο το σχολείο. Γιατί αυτά εδώ καθώς φαίνεται δεν χωράνε στον κύκλο. Η κανονικότητα, η νόρμα κόβει ό,τι διαφέρει και προεξέχει. Το σχολείο που από τη μια αποθεώνει τη διαφορετικότητα και από την άλλη όλα να τα κάνει ίδια θέλει. Μήπως αυτό που μας τρομάζει είναι η αδιαφορία που εκφράζουν αυτά τα παιδιά απέναντι στο πρότυπο, στην τάξη και τελικά στην ίδια μας την εξουσία; Μήπως μας τρομάζει αυτή η περίεργη δύναμη, αυτή η αφοβία; Μήπως εμείς χρησιμοποιώντας τον φόβο ως όπλο για να επιβάλλουμε την τάξη, απέναντι σε αυτά παιδιά νιώθουμε παντελώς άοπλοι;
 Τελικά μήπως αυτούς που πιθανόν αύριο θα θελήσουν να αλλάξουν έναν κόσμο που δεν τους αρέσει, το σχολείο βιάζεται να τους κολλήσει την ταμπέλα των προβληματικών; Και αλήθεια, ποιος ευθύνεται για τη μη ομαλή ένταξη αυτών των παιδιών, τα ίδια τα παιδιά ή το σύστημα του σχολείου; Η μισή αλήθεια είναι ότι τα παιδιά αυτά απορρίπτουν αυτό το σχολείο. Η άλλη μισή είναι ότι και το σχολείο αυτό απορρίπτει αυτά τα παιδιά. Όταν οι συμπεριφορές λοιπόν πρέπει να αλλάξουν, ας μη χρησιμοποιήσουμε το μαχαίρι αλλά το χέρι, απαλά. Να μην πατήσουμε απότομα το φρένο αλλά να στρέψουμε γλυκά το τιμόνι. Να μην κόψουμε τη φόρα και τη δύναμη αλλά να την προσκαλέσουμε να πάει εκεί που πρέπει. Για το καλό όλων μας.
Του Δημήτρη Τσιριγώτη – Φυσικός
Πηγή: www.alfavita.gr